Column Timor Steffens

Timor Steffens behaalde in 2008 de tweede plaats in het eerste seizoen van So You Think You Can Dance, waarna hij naar Los Angeles vertrok. In de maanden daarna (2009) schreef hij een 10-delige column voor deze site. In zijn tweede bijdrage maakt Timor z’n uitverkiezing als danser bij Michael Jackson bekend, gevolgd door een eerste reactie op het plotselinge overlijden van de zanger in bijdrage vijf.

DEEL 10: THE LAST CHAPTER (23 September 2009)

Als ik zo m’n columns weer teruglees, lijkt het bijna of uitgaan een belangrijke rol speelt tijdens mijn verblijf in LA. Dit is alles behalve het geval natuurlijk. Waar ik me vooral mee bezighoud is werken aan mijn skills en natuurlijk audities aflopen en leuke opdrachten doen. Het is eigenlijk zoveel dat ik bijna niet meer weet waar ik moet beginnen. Ik heb de smaak van het schrijven redelijk te pakken gekregen en zal dit zeker blijven doen. Er gebeurt weer een hoop deze twee maanden. Ik heb afgelopen week opgetreden tijdens de Video Music Awards in New York, ben daarna direct doorgevlogen naar Denemarken waar ik tot eind september workshops geef en werk aan een grote show met allemaal Scandinavische sterren. Eind oktober komt onze documentaire van de This is It tour uit. Erg confronterend zal dat zijn, ik voel me er best wel zenuwachtig onder.

Ondertussen ben ik samen met mijn manager druk bezig om met de boys van VENOUR een website voor mij te ontwikkelen. Hier zal ik iedereen meenemen met mijn belevenissen over de hele wereld en wil ik mensen inspireren en motiveren om bezig te zijn met datgene waar ze goed in zijn en vooral te genieten van elk moment. Of het nou dansen is of niet. Ik wil er nog niet teveel over verklappen, maar hoop met mijn website dans naar the next level te brengen. Maar toch nog even terug naar vorige week. De afgelopen 3 weken heb ik druk gerepeteerd voor de MTV Video Music Awards. Een awardshow van MTV om de beste videoclips te waarderen. Eigenlijk een beetje een alternatief voor de Grammy Award. De MTV Video Music Awards staat nu echt goed aangeschreven in de popcultuur en wordt jaarlijks rechtstreeks uitgezonden door MTV. Miljoenen kijkers dus! Pfffff…. We vlogen vanuit L.A. naar New York waar de show plaatsvond.

Ik stond daar samen met de dopeste dansers die er maar zijn!!! Ook echt weer een experience of a lifetime… Het klinkt een beetje alsof ik dat iedere keer zeg, maar de dingen die ik hier meemaak blijven keer op keer TE DOPE voor woorden (echt ongelofelijk)! Ik heb hier alle topchoreografen van heel de wereld ontmoet, zoals Wade Robson, Dave Scott, Tina Landon, Brian Friedman, maar kwam ook oude bekenden Travis Payne (Michael Jackson) en Chris Judd (ex van Jennifer Lopez) weer tegen. Ik ben met ze uit eten geweest en heb een fantastische avond gehad. Onder het genot van wat wijntjes en goede muziek hebben we de hele avond gepraat over onze ervaring met Michael en onze visie op dans in het algemeen. Het was überhaupt echt heel uniek omdat al deze choreografen zelf nooit optreden, maar altijd degene zijn die de show in elkaar zetten. Janet Jackson had iedereen, als tribute voor Michael, bij elkaar verzameld, waardoor al deze toppers voor het eerst sinds lange tijd weer optraden. En ik maakte daar deel van uit!!!! Echt fantastisch! Na ons optreden zijn we uit geweest naar een heel dope feest, waar we met de choreografen gingen battelen. Het was supergezellig en er was alleen maar goede energie!

En weet je wat dan zo bijzonder is? Terug in het hotel snel op internet om de uitzending van So You Think You Can Dance te checken. Wel tof om zowel talent uit Nederland als België te zien. Er zijn er twee die me nu al zijn bijgebleven. Björn en Maxim geloof ik dat ze heetten. Twee jonge talenten. Ik kreeg er direct een glimlach van op m’n gezicht toen ik ze zag dansen. Zo zie je maar hoe jong het al kan beginnen. En dan natuurlijk Gilbriano (a.k.a. PopEye). Een jongen van het HipHopHuis in Rotterdam. Een zeer getalenteerde danser. Ik heb MAD RESPECT voor hem dat hij mee heeft gedaan aan de show en aan Nederland heeft bewezen dat alles mogelijk is met motivatie, passie en liefde voor de muziek. Ik hoop dat het goed met hem komt. Zijn zicht schijnt steeds minder te worden, waardoor hij waarschijnlijk langzaam blind wordt. Mad respect voor die jongen!!! Ik hoop verder dat het dit jaar weer zo’n fantastische show wordt. Wie weet breng ik ook nog een keer een bezoekje aan de show.

Pffff…. Raar zeg. Het voelt een beetje als een afscheid om te stoppen met deze columnreeks. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Ik wil iedereen in ieder geval bedanken voor alle leuke reacties op deze columnreeks en vooral ook Waalsmedia.nl bedanken voor het feit dat ze mij de kans hebben geboden om deze reeks te kunnen schrijven. Ik kan jullie in ieder geval verzekeren dat jullie nog veel van mij gaan zien de komende tijd. Hou mijn nieuwe website in de gaten of wordt ff lid van mijn Hyves-pagina, zodat je direct geïnformeerd bent als mijn site de lucht in gaat. Tot die tijd kijk ik erg uit naar de film ‘This Is It’ van Michael Jackson.

DEEL 9: EEN WEEK VAN WINNEN EN VERLIEZEN (9 September 2009)
Wat een stad wat een land! In de tijd dat ik hier ben zijn er veel dingen die ik heb meegemaakt en vooral heb geleerd. Over hoe het leven in elkaar zit hier. Hoe alles om het Hollywood imago draait met alle uiterlijke vertoning, om mooie grote auto’s, huizen en dure sieraden. Maar wat ik vooral heb geleerd is meer over het leven en dans zelf. Ik ben hier in contact gekomen met de grondleggers en pioniers van de muziekwereld. Maar boven alles staat natuurlijk de ontmoeting met de legende van de hele entertainment industrie; Michael Jackson en zijn familie.

Het is best moeilijk om contact te houden met Nederland. Los van het tijdsverschil, ga ik ongezien volledig op in het “Amerikaan zijn”. Ik hecht veel waarde aan het contact met het thuisfront en met mijn fans. Het was dan ook een VOLLEDIGE verrassing dat ik A) genomineerd was voor de Hitkrant Hittegolf Awards 2009 en B) nog heb gewonnen ook!!! Het is eigenlijk voor het eerst is dat ik officieel iets heb gewonnen, dus dat maakt het extra bijzonder. Ik ben er natuurlijk een beetje aan gewend om tweede te worden. Ik ben er echt super blij mee. Zeker ook omdat ik een danser ben, toch vaak een support rol. Dit in tegenstelling tot de hoofdrol die de andere genomineerden hebben als artiest. Maar ook omdat het aangeeft dat ik veel fans heb in Nederland. Dat streelt mij!

Hoewel ik de afgelopen weken druk bezig ben geweest met audities voor verschillende artiesten, ben ik nog altijd erg bezig geweest met Michael. Met het uitblijven van zijn begrafenis kwam er maar geen tastbaar gevoel van afsluiting. Totdat ik afgelopen een telefoontje kreeg van de stylist van Michael Jackson, waarin hij mij vroeg of ik aanwezig zou willen zijn op de begrafenis van Michael.

Ik voelde me oprecht vereerd. Vereerd op een manier die totaal anders was dan de manier waarop ik me voelde toen Michael mij verkoos tot een van de elf dansers voor zijn laatste tour. Michael heeft ons (dansers) opgenomen (geadopteerd) in de familie. Hij vertelde altijd dat hij alleen de beste dansers ter wereld wilde hebben voor zijn nieuwe tour, maar het daarbij ook heel erg belangrijk vond hoe onze karak- ters in elkaar zitten en hoe wij met elkaar omgingen (respectvol). Michael gaf om ons en heeft ons allen gezegend met deze keuze. Het was des te bijzonderder dat de Jackson familie heeft besloten dat wij ook deel uit mochten maken van het besloten laatste afscheid van Michael. Ik ben hen daar eeuwig dankbaar voor.

Het was een bijzonder afscheid. Ik sta nu zoveel meer bewust in het leven. De mensen die daar aanwezig waren en hun verhalen over Michael gaven me keer op keer kippenvel en tranen in m’n ogen. Het was bijzonder iedereen stuk voor stuk zo enorm geïnspireerd was door het leven van Michael. Maar ook te beseffen wat hij allemaal heeft betekent voor heel de wereld. Het is een bijzondere gave. Timor

If you enter this world knowing you are loved and you leave this world knowing the same, then everything that happens in between can be dealt with.” – Michael Jackson

DEEL 8: CHILLIN’ AT THE CLUB (26 Augustus 2009)
Hoe kan het ook anders. Naast hard werken moet er ook een beetje ruimte zijn voor ontspanning. Ik ben op veel leuke feesten terechtgekomen. Zo liep ik pas op straat een ijsje te eten met een jongen waarmee ik bevriend ben geraakt tijdens een van de danslessen. Stopt er ineens een dikke witte Range Rover voor ons neus met twee ongelofelijk mooie dames in de auto.

Die vriend van me en ik kijken elkaar op exact hetzelfde moment aan en bedien denken we hetzelfde: DAMNNNN! Ik zag het aan zijn ogen en hij zeker weten aan de mijnen. Maar natuurlijk laten we niet merken dat we kijken en lopen “cool” door. Totdat een van de dames ons roept. “Hey you guys!!!”. We draaien ons om met de gedachte “Who us????” Alsof we het uitspraken zeggen de dames “Yeah you two. Would you please come over to our car for a sec.?” Wij lachen natuurlijk en met de meest zelfverzekerde loop die we maar konden hebben, lopen we op de auto af.

Ik herken een van de twee dames meteen! Het is actrice Megan Good. Actrice van onder andere de films Stomp the Yard, Saw V, The Love Guru en vele andere films. Ik herkende haar direct, omdat ik me nog goed kan herinneren dat ik naar Stomp the Yard (een dansfilm) keek dat ik dacht “Wow als ik jouw in het echt tegen kom dan”. Nou daar sta je dan Timor! Maar goed cool blijven was de flow, dus die houden we vol. Megan neemt gelijk het woord en zegt: “Hey how are you guys? I saw you guys walking and me and my girl where thinking maybe you guys wanne come over this Sunday to my birthday, cause you guys look cute.” Dus ik gelijk op m’n allercoolst: “Ok, ok, ok.. that sounds dope. What time is it at?” (natuurlijk een beetje hard to get doen dan, terwijl ik dolgraag wil komen hahahaha). Wij alle tijden en telefoonnummers uitgewisseld en een plek op de lijst gefixed. Dat is nou LA! Ik maak zoveel mee joh. Ik waardeer het nog elke dag.

Ik eindig elke dag met een glimlach. ’s Avonds altijd ff op internet mijn fan- en familie mail doorlezen en reacties sturen, mijn zakelijke e-mails afhandelen en dan slapen. De volgende dag een beetje aan mijn techniek gewerkt en lekker aan mijn fysiek gewerkt in the gym en daarna ff lekker luieren aan het einde van de dag. Er zitten heel wat spannende dingen aan te komen. Ik kan er niet teveel over uitweiden, maar ik kan het zelf in ieder geval niet geloven. Ik mis Michael nog elke dag, maar heb alles meer een plek kun geven.

Ciao, Timor!

DEEL 7: THUIS IN MIJN TWEEDE THUIS (12 Augustus 2009)
Daar stond ik op het vliegveld met twee koffers en vroeg mezelf af wat me te wachten stond. Hoewel er veel vanuit Nederland voor me geregeld was, moesten er een aantal dingen ter plaatsen worden gefixed. Bijvoorbeeld een slaapplaats, hahaha. niet geheel onbelangrijk. Na twee weekjes thuis bij familie en vrienden was het toch ook wel weer fijn om terug in Los Angeles te zijn, mijn tweede thuis. Dit is wel de plek waar ik dankzij Michael terecht ben gekomen en een hele kring mensen heb leren kennen. Niks gebeurt zonder reden. We zijn allemaal door Michael samengebracht vanuit de hele wereld. Allen met een gemeenschappelijk doel. Nu ik weer in L.A. ben, komen alle herinneringen weer terug. De manier waarop ik L.A. heb leren kennen, is een plek waar ik elke dag heb gezweet en gerepeteerd met de beste dansers ter wereld en de legende zelf. Nu ik terug ben, leek het leeg en wist ik niet waar ik moest beginnen. Er is genoeg te doen, maar ik wilde vooral eerst weer aarden.

Voordat ik (toch wel vrij plotseling) terugkwam naar Nederland had ik drie weken bij een van de dansers uit de tour (Misha Gabriel) geslapen. Door alle hectiek rondom het verlies van Michael Jackson moest ik ineens een ander onderdak hebben en dit was een fijne oplossing. Een tijdelijke oplossing, die ik bij terugkomst in L.A. niet weer wilde gebruiken. Omdat mijn appartement op dat moment nog niet gefixed was moest ik toch ergens slapen. Ik wilde Misha niet weer bellen en zeggen: “Ik sta op het vliegveld… uhm kan ik nog ff bij jou slapen”. Gelukkig hadden we de eerste keer in L.A. goed genetwerkt en herinnerde ik me ineens iemand die destijds tegen me zei: “Als je ooit geen slaapplek hebt, kan je altijd bij mij crashen” PING!! Gelijk mijn Blackberry doorgebladerd, gebeld en een uur later had ik een slaapplaats. En nog vlakbij The Millenium Complex ook, waar ik dagelijks mijn lessen kon gaan volgen en aan mijn techniek werk.

Ik probeerde de eerste paar dagen rustig aan te doen en ff in het ritme te komen. Je kent het wel. Het is voor mij echter geen vakantie, maar keihard werken. Dus ’s avonds al snel weer achter mijn laptop en aan de lijn met mijn manager om verder te brainstormen over de volgende stappen. Het belangrijkste is een stabiele basis. En dat begint bij een eigen huis. Toen ik eenmaal voor het eerst het appartement binnenstapte dat ik op het oog had voelde ik het gelijk. This is it…!!! Ik wilde niet eens meer naar andere appartementen kijken, want ik moest en zou dit appartement krijgen. Papierwerk in orde gemaakt, credit check gedaan en afwachten of het rond zou komen. Al snel hoorde ik dat ik het appartement daadwerkelijk had gekregen en begon het vervolg van mijn droom.

In de tussentijd volgde ik lekker mijn lessen. Niet alleen voor mijn techniek, maar ook om respect af te dwingen. Ik mag dan wel een bepaalde status verworven hebben als één van de Michael Jackson dansers, maar ik zal nog steeds een hoop moeten bewijzen hier in Amerika. Tijdens alle lessen besloot ik om vooraan te gaan staan en probeerde ik zo goed mogelijk mee te doen en mijn skills te tonen. Op die manier wilde ik ervoor zorgen dat ik uitgekozen zou worden om aan het einde van de les in een klein groepje een demonstratie te mogen geven waarin ik de mensen kon laten zien hoe goed ik de choreo beheerste. Tot mijn grote vreugde kreeg ik dit bij verschillende lessen voor elkaar. Het grappige was dat er elke keer verschillende leerlingen naar me toe kwamen met de vraag of ik zelf ook les gaf. Ik werk er keihard aan om deze vraag de komende tijd met “YES I DO” te kunnen beantwoorden.

Let’s hope so.
Grtz, Timor!

DEEL 6: EINDELIJK WEER THUIS… (29 juli 2009)
Fijn om de radiostilte te kunnen doorbreken. Het was een heftige periode. Medeleven, begrip, onbegrip, verdriet, humor, pijn, verbazing… Allemaal woorden die in mij opkomen als ik aan de laatste paar weken denk. Het overlijden van Michael heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik heb dit in mijn vorige column proberen te verwoorden. Maar ook de impact van zijn overlijden op de wereld maakt nog altijd diepe indruk op me. Tot de dag van vandaag beheerst zijn dood nog alle media. We zijn al ruim een maand verder. Eigenlijk wil ik er niet meer veel over zeggen, maar zit ik nog bordevol anekdotes en mooie herinneringen die ik koester. Van de ontmoeting met Stevie Wonder, Smokey Roberson, Usher de familie van Michael en vele anderen. Ik ben in een wereld terechtgekomen die altijd een droomwereld was voor me. De droom gaat verder en werk er keihard aan om dat zo te houden. Mijn doel in het leven is ook vooral om anderen te inspireren, want dat is iets dat het grootste goed is dat je een ander kunt bieden. Michael heeft mij net als velen anderen weten te inspireren. Als ik op z’n minst maar 1% daarvan ook voor de wereld zou kunnen doen, ben ik een gelukkig mens.

Ik ben blij dat we als team hebben besloten om de dagen na Michael’s dood niet naar buiten te treden. We vinden onszelf niet belangrijker dan Michael en besloten uit respect voor Michael en zijn familie niet naar buiten te treden naar de pers. Natuurlijk wil je diep van binnen je verhaal kwijt en de wereld vertellen wat voor een bijzonder persoon Michael was, maar het gevoel om hem zijn rust te gunnen overheerst. Ik heb daar vrede mee. Hoewel ik er naar uitkeek om weer even in Nederland te zijn bij mijn familie, vrienden en fans, zag ik er ook tegenop. Telkens weer hetzelfde verhaal vertellen en tegelijkertijd ook struggelen met je gevoelens. Ik ben in een korte tijd 10 jaar ouder geworden naar mijn gevoel.

Bij aankomst op Schiphol werd ik al meteen overvallen door een cameraploeg van RTL Boulevard. De interviewreeks begon dus eigenlijk al direct. Na een korte reactie in de auto gestapt op weg naar huis. Eenmaal lekker thuis bij mijn moeder en zusjes kon ik weer even genieten van het gewone leventje. Lekker rustig van mama’s heerlijke eten genieten, op bed tv kijken, wat muziek op en verder niks aan m’n hoofd. Mijn manager Karim had me er al op voorbereid dat er veel op me af zou komen en dat de verwachtingen hooggespannen waren. Dus de volgende dag (nadat hij me gelukkig lekker had laten uitslapen) belde hij me op dat ik ‘s avonds live in de uitzending als studiogast in RTL Boulevard zou zitten. Het irritante was dat mijn koffers niet op Schiphol waren aangekomen en ik ze dus pas die dag tussen 11 en 15 uur thuis geleverd zou krijgen. Erg krap!!!! Ook was ik niet tevreden over mijn coupe dus moest ik ook nog naar de kapper. Echt zooooo dope dat Jose Lino van J&A Kappers in Rotterdam gelijk ruimte maakte in zijn volle agenda voor me. Heerlijk om weer ff te dollen en gewoon weer in Rotterdam te zijn. Mooi ook om iedereens verhalen te horen bij de kapper hoe zij alles hebben beleefd en fijn om te horen hoe ze mij alles gunnen en hebben meegeleefd met me.

Er was wel even lichte paniek, want de koffers werden (uiteraard) pas om 14:45 uur afgeleverd. Het pak dat ik graag wilde dragen bij RTL Boulevard zat in die koffers en aangezien ik maar weinig kleding had meegenomen vanuit Los Angeles, was ik daar toch wel afhankelijk van! Even stylen, Michael’s luchtje op en off we go! Het RTL Boulevard interview was mijn eerste interview dat ik zou geven bij terugkomst in Nederland, dus ik was best zenuwachtig. Karim had goede afspraken met hen gemaakt over hetgeen ik wel en niet zou mogen zeggen, maar je weet nooit. Ik snap ook wel dat iedereen alle details wil weten. Maar hoe ga je daar dan mee om. Ik wil vooral niet arrogant lijken maar ook niet afwijken van hetgeen waarvoor ik sta. Ik wil gewoon altijd mezelf blijven. Wat me erg is bijgebleven is dat Albert Verlinde, Winston Gerschtanowitz en Bram Moskowitz echt een heel fijn interview ervan hebben gemaakt en veel respect hebben getoond voor mijn, ondanks dat ze toch graag meer details hadden willen vragen. Dit zorgde ervoor dat ik met veel vertrouwen de week inging.

Relaxen was er de eerste dagen dus echt niet bij. Van het ene interview liep ik bellend met een journalist of radiostation naar het andere interview. Over het algemeen waren het prettige interviews en ben ik de journalisten dankbaar voor de interesse die zij in mij toonden. Wat ik persoonlijk erg grappig vond was dat wij (ja ik blijf jong) zelf ook wat verrassingen wilde uithalen. Zo wilde Giel Beelen mij graag interviewen, maar hielden wij daar de boot af, omdat wij wisten dat we de Giel Mobiel zouden krijgen. Thanks daarvoor nog Winne (een bevriende rap artiest van me uit Rotterdam). Giel was echt verrast dat hij mij ineens ‘s ochtends vroeg aan de lijn kreeg. Erg leuk. Later die dag besloten we om de Fouradi’s te verrassen met een bezoek aan hun radioshow op FunX. We liepen zo de radio uitzending binnen, gewoon het ON AIR lampje negeerden en eigenlijk heel de uitzending op z’n kop hebben gezet.

De avonden hield ik vrij voor mijn familie en vrienden en daartussen ook nog alle zakelijke dingen die ik in Nederland moest regelen. Merken die met mij om tafel wilden, maar ook meetings met de ontwerpers van mijn logo, website (VENOUR) en andere spannende dingen waarover ik nu nog niets kan en mag vertellen. De woensdag had ik geblokt voor mijn moeder en zusjes. Dat was eigenlijk mijn enige echte rustdag. Ook de twee weken in Nederland waren tot mijn verbazing niet alleen relaxen maar ook weer een grote test net als de rest van het leven. Ik kwam voor veel verschillende keuzes te staan en moest weer beslissen welke de juiste waren. Pijnlijk en hopelijk keuzes waarvoor ik niet weer hoef te staan. Pfff volwassen worden is zwaar. Keuzes maken en achter je keuzes blijven staan maakt dat je grote stappen in het leven kunt maken.

Till next time!
Grtz, Timor

DEEL 5: AFSCHEID VAN EEN LEGENDE EN MIJN ALLERGROOTSTE LERAAR (15 Juli 2009)
Alles leek perfect… Mijn grote droom kwam uit. Ik mocht dansen met DE legende Michael Jackson! Ik heb elke dag genoten van zijn aanwezigheid, energie en visie.

Mike Liet mij nog meer realiseren hoe mooi dans is en hoe mooi het vak entertainment überhaupt is. Er vielen elke dag puzzelstukjes in elkaar voor mij. Ik leerde meer en meer over dans, entertainment, choreografie en zelfs over het leven zelf. Elke dag stond ik op met de motivatie om Michael te laten zien wat hij heeft gecreëerd en gevormd. Ik wilde Michael laten zien wat er van is gekomen de dag dat hij begon met alles en ik hoopte dat hij in ieder van ons (de dansers) zichzelf terug zag. Ik ben nog nooit zo gemotiveerd bezig geweest in mijn hele leven. Ik heb me nog nooit zo krachtig gevoeld. Als een bloem die uit is gekomen of als een vulkaan die op uitbarsten staat. Klaar om te knallen en alles op alles te geven. Keer op keer.

Nu hij weg is voelt het als of al dat mooie van me is afgenomen, alsof er niks meer is om voor te vechten (dansen). Mijn grootste leraar in dans, entertainment en leven. De inspiratie voor alles. Michael Jackson heeft een hele generatie gecreëerd. Hij heeft zoveel mee moeten maken. En toch stond hij weer klaar om een tour te doen en zijn legendarische visie met ons te delen. Toen ik deze wereld (droom) opdracht kreeg dacht ik “Wat moet ik na deze tour nog doen? Ik heb het beste van alles. Ik dans met de legende”.

Elke dag is zwaar voor me en leeg. Ik blijf mezelf positieve dingen inpraten om zo niet in tranen uit te barsten. Overal waar je komt is er wel iets wat je aan hem herinnerd. Wat voor mij de enige positieve energie boost is voor elke dag, is om al zijn nummers te beluisteren. Keer op keer. Het lijkt zelfs of ze nog beter klinken dan eerst. De teksten de beats… alles! Maar ik realiseer me dat alles met een reden gebeurt. En ik weet gewoon dat dit niet over is. Michael is gestorven op 25-06-2009, maar zijn spirit zal blijven voortleven in alles en iedereen.

This is it. The Beginning! Thank u MJ For everything.
Timor

DEEL 4: I THINK I CAN DANCE (17 Juni 2009)
Bijna een jaar geleden was het dat ik hoorde dat So You Think You Can Dance eraan zat te komen. Nu ik pas weer door de mensen van So You Think You Can Dance werd gebeld dat de nieuwe serie er aan komt, kwam alles weer naar boven.

Dan is nu het grote moment aangebroken zei Elize… “Geef elkaar de hand. Op dit kaartje staat de naam van de meest favoriete danser van Nederland. Wie mag naar Amerika voor de opleiding van z’n dromen. Wie pakt die 20.000 euro cash en een waanzinnige solo in de nieuwe musical footloose. Wie is de winnaar van So You Think You Can Dance 2008 ?? Gefeliciteerd….IVAN !!!” Vanaf dat moment is alles veranderd in mijn leven. Hahaha… als ik toen wist wat ik nu wist…

Ik danste toen net 2 jaar en zag dat als mijn BIG BREAK to the USA. Audities doen was eigenlijk niets nieuws voor me, maar voor de televisie is dan toch weer wat anders. Je bent eigenlijk van alles onder de indruk als je begint aan iets nieuws. Ik had me voorgenomen om tijdens de auditie (zoals altijd) alles te geven. Ik wilde opvallen. Niet alleen qua dansen, maar gewoon “the whole package”. Haar fresh geschoren, outfit die mijn stijl represent en voor mij de allerbelangrijkste randvoorwaarde een dikke track! Natuurlijk ging ik daarvoor naar mijn neef en mijn vriend Zino, die met Javille Entertainment hun eigen productiestudio hebben. De auditie ging geweldig. De track ging DOOR HET DAK!!! Het Amerikaanse jurylid Dan Karaty was zo lovend over mijn optreden dat ik eigenlijk geen beter commentaar meer kon krijgen tijdens de rest van de show. Echt geweldig! De lat lag hoog voor me, maar ook tijdens de Bootcampronde en de liveshows ging het lekker. Ik was elke ronde en elke live uitzending zo nerveus. Ik dacht telkens dat het mijn laatste performance zou zijn. Dit ondanks dat ik voor veel mensen de absolute favoriet was. Ik kreeg ook vaak te horen dat ik arrogant overkwam, omdat ik toch wel wist dat ik door zou gaan. Maar het tegendeel was waar. Ik denk ook dat dit meekwam aan het feit dat ik zo’n lovend commentaar kreeg van Dan Karaty. Wat ik erg leuk vond is dat we met veel bekenden in de finale zaten, Giorgio, Anoeska, Gianinni, Ceraldo. Ik kende hen allemaal al van voor de show. Wat ik wel merkte was dat er op een gegeven moment een erg competitieve sfeer ontstond tussen de dansers. Vooral de achterban in de uitzending kon er wat van. Ik had het zelf niet zo, maar door de druk van buitenaf merk je er toch wel wat van. Het zal er wel bijhoren.

Het programma heeft me op de kaart gezet. Dat is een feit. Achteraf gezien maar goed dat ik tweede werd, want anders had ik misschien wel helemaal niet bij Michael Jackson gezeten nu. Ik ga de show ZEKER volgen dit jaar. Waarschijnlijk op internet, maar ik weet dat er zoveel talent rondloopt in Nederland en ben echt benieuwd wat de show dit jaar gaat voortbrengen. Ik loop in Amerika flink op te scheppen over het niveau van de dansers in Nederland, dus ik wil niet voor paal staan. Dus een oproep aan alle deelnemers van dit jaar. MAKE ME PROUD!

I’ll be back.. in two weeks!
Timor

DEEL 3: LIVING THE LIFE OF THE RICH AND FAMOUS (03 Juni 2009)
Bij de tandarts, in de leesmap of op tv op E! Entertainment. Je kent het wel wegdromen bij de gedachte hoe het is om zelf eens op de rode loper te wandelen. Ineens krijg je dan een belletje van je manager dat je naar een feestje van de songwriter van o.a. Rihanna en Chris Brown moet. DOPE!!!!! Shit wat moet ik aan dan? Wat is de beste steelo waarmee ik voor de dag kan komen? Bril? Geen bril? Cap? Geen cap? Ga ik voor Adidas of voor Nike? Wat een zorgen he. Slaat eigenlijk helemaal nergens op al dat uiterlijk vertoon. Maar that’s Hollywood baby!

Het begint dus met een telefoontje dat je kan gaan. Na zo’n week heftig repeteren ben je eigenlijk alleen maar toe aan rust en ontspanning, maar we’re living the American Dream, dus overal waarvan je kunt genieten moet je meepakken. En natuurlijk netwerken geblazen. Maar eerst een outfit fixen. Hier in North Hollywood ga ik sowieso niet slagen, dus moeten we de Hills over, om de juiste fitjes te scoren. We rijden erheen, maar weten eigenlijk niet wat we zoeken. Rodeo Drive is geen optie. Zo heftig is dat euro’s/dollars verschil nou ook weer niet! Het plan is om Melrose te tjekken en uiteraard even het Beverly Centre op Beverly Boulevard. Ik had besloten om te gaan voor een donkerblauw/zwart combo. Mijn favoriete kleur paars liet ik maar even voor wat het was. Het doel was dus wat accessoires. De onvermijdelijke bril, armband om de rechterpols, horloge om de linker en ketting aan m’n jeans en een cap om het af te ronden. De finishing touch zit ‘m in een dope shirt en een Gillette.

Om de avond goed te beginnen willen we met een goedgevulde maag de party binnenstappen. Dat doen we in ons favoriete restaurant P.F. Chang’s. GRUWELIJK LEKKER! Standaard openen met Chang’s Chicken Lettuce Wraps. Dan de hele tafel volgooien met van alles wat, Mongolian Beef, Beef a la Sichuan, Crispy Honey Shrimp, Chicken with Black Bean Sauce wat Fried Rice en natuurlijk de nodige refills om alles goed weg te spoelen. Voor het dessert gaan we naar onze favoriete ice cream spot; Pinkberry. Heerlijke Frozen Yogurt met vers fruit toppings.

Volledig klem terug naar het appartement om me klaar te maken. Eerst nog ff mijn mail tjekken, wat berichten van mijn fans beantwoorden en lezen. Hahaha…. af en toe ga ik helemaal stuk van die berichten. Te grappig. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe ik er doorheen moet komen. Ik sta op dit moment op 13.734 ongelezen berichten op mijn Hyves! Hahaha…. Over aandacht absoluut niet te klagen. Fantastisch. Om alvast in de mood te komen luister ik altijd naar muziek. Vaak luister ik naar nieuwe tracks van mijn neef die producer is. LET OP HEM! Javille Entertainment heet zijn crew. Zeker weten dat we meer van hem gaan horen.

Rond 22:00 uur moeten we ergens in Hollywood zijn. We typen onze destination in de navigatie in. We moeten ergens tegenover het Roosevelt Hotel zijn op Hollywood Boulevard. De party is op een hele dope locatie. Op het dak van een parkeergarage. Half in de open lucht, half binnen. Er staat een ENORME rij. Een hele rij met de meest bizarre auto’s die je maar kunt bedenken. Een Range Rover sport is daar dus gewoontjes. Ferrari’s, Lamborgini’s, Bentley’s, de dikste Rolls Royce die ik ooit heb gezien. Niet normaal. De sleutels van onze, inmiddels bescheiden bolide, geven we af aan de valetparking en wij zijn klaar voor weer een nieuwe ervaring. Ik moet aan de bak. Ik ga voor een bord staan op de rode loper, er gaat een briefje met mijn naam groot erop de lucht in voor de aanwezige pers, zodat ze weten wie ik ben. Timor, please look over here, Timor to the right, Timor, Timor Timor….. Damn. En voor ik het weet word ik volledig verblind door allerlei flitsen en loop de rode loper af naar binnen.

Ciao, Timor

DEEL 2: EN TOEN WAS MICHAEL JACKSON INEENS MIJN WERKGEVER! (20 Mei 2009)
Yo Peeps, Lastig om zo lang je mond te moeten houden over je droom die werkelijkheid is geworden. TWEE jaar lang touren met de Legende Michael Jackson!!! Ik ben zelf eigenlijk ook nog steeds in shock en kan het nog niet helemaal plaatsen. Dit is echt te gek voor woorden. Mijn droom was touren met een wereld artiest, dansen met de beste dansers in de wereld en op die manier ervaring op te doen en beter te worden en uiteindelijk zelf choreograaf te kunnen worden. En nu heb ik twee derde van mijn droom al in het verschiet liggen.

Het ging allemaal verschrikkelijk snel. Ik was net vers vier dagen terug uit L.A. om te netwerken, overleg met de immigration lawyer en ik werd midden in de nacht gebeld door mijn manager. Hij had een belletje gekregen uit L.A. van het dansagentschap waar ik de week ervoor getekend was. Of ik zin had om mee te doen aan een auditie voor Michael Jackson zei hij droog, haha! Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo’n leuk geintje maar mijn manager probeerde me op alle mogelijke manieren duidelijk te maken dat hij me niet zat te fokken. We halen nogal eens geintjes met elkaar uit, dus deze schaarde ik daar ook maar onder. Toen ik uiteindelijk echt geloofde dat hij serieus was, sprong ik een gat in de lucht. Anderhalve dag later zat ik in het vliegtuig naar L.A., om vervolgens twee dagen daarna voor THE LEGEND HIMSELF een auditie te doen. Je kunt je niet voorstellen hoe zenuwachtig ik was. Ik deed mijn ding en dacht bij mezelf: ‘dit gaat lukken!’ En als ik het niet word, heb ik het wel mooi meegemaakt.

Op een gegeven moment worden dan de namen opgeroepen van de dansers en dan hoor je je naam. Onbeschrijfelijk. Ik was VOLLEDIG van de kaart. Mijn droom was uitgekomen! Dansers waar ik al jaren tegen op kijk en die mij hebben geïnspireerd en waarvan ik altijd zei: ‘Zo goed wil ik ook worden.’ Nu sta ik naast hen in de tour van Michael Jackson. Niet te geloven!

Mijn leven in L.A. is eigenlijk heel erg simpel. Ik repeteer elke dag van 11.00 uur tot 20.00 uur en ben alleen op zondagen vrij. We moeten vol aan de bak. Michael Jackson zelf is al een aantal keren komen kijken. Heel bijzonder om hem te spreken. Onwerkelijk eigenlijk. Hij bedankte ons voor de komst want hij weet dat velen van ver hebben moeten komen. (door de afstand soms ook letterlijk) Alle dansers moesten hun foto’s en CV’s op tijd bij de hand hebben. De repetities zijn pittig en zwaar maar boven alles echt TE dope voor woorden. We leren heel veel nieuwe routines en natuurlijk heel veel ‘MJ moves.’ Zeg nou zelf. Wie wil er nou niet de moves van MJ himself leren.

Tijdens de audities in Los Angeles moesten we onder anderen een dansroutine uitvoeren op het nummer ‘Thriller’. Op 8 juli staan we voor het eerst samen met Michael in de O2 Arena in Londen voor het openingsconcert van de tour ‘This is it’. De uiteindelijke groep, de cast van elf dansers, bestaat uit: Mekia Cox, Daniel Salabrec, Tyne Stacley, Devin Jameson, Chucky Clapehow, Misha Hammilton, Dres Read, Chris Grand, Nicholas Bass, Shannon Hopesat en ik natuurlijk: Timor Steffens!

See you next time!
Timor

DEEL 1: STUDEREN IN KWEEKVIJVER JUSTIN TIMBERLAKE EN MICHAEL JACKSON (06 Mei 2009)
Damn! Een column schrijven. Dat is helemaal niks voor mij. Laat mij maar lekker op het podium of live mijn ding doen. Maar wat ik wel graag doe is uitdagingen aangaan en ook het schrijven van een column is voor mij een hele uitdaging. Daarnaast wil ik graag anderen inspireren en mijn ervaringen met hun delen (een rolmodel), dus een column is eigenlijk zo slecht nog niet.

Ik zit nu in Los Angeles en mis mijn familie, vrienden en fans enorm. Negen uur tijdsverschil, dus even bellen is niet altijd even gemakkelijk, omdat het in Nederland nacht is als ik wakker ben en andersom. Alleen maar e-mailen, Facebooken en Hyven is het ook niet helemaal. Maar alle beetjes helpen. Het is eigenlijk een dubbel gevoel, want het leven is hier fantastisch en alles wat ik op dit moment meemaak is een droom. Het lastige van deze column is dat ik eigenlijk in de meest bizarre periode van mijn leven zit en mijn droom heb zien uitkomen, maar er op dit moment nog niet over kan en mag praten. Heeeeeel vervelend!

Maar ik maak zo ontzettend veel mee, dat er nog genoeg andere dingen te vertellen zijn. Bijvoorbeeld de mensen die ik allemaal ontmoet. Mijn leven hier speelt zich af in North Hollywood, de buurt waar zo’n beetje alle dansers wonen. Dansers vanuit heel de wereld komen hiernaartoe om te kunnen dansen met de beste choreografen en dansers ter wereld. Waarom North Hollywood dan? Nou dat heeft eigenlijk allemaal te maken met een dansschool die daar gevestigd is: ‘The Millennium Dance Complex’. Hier worden dagelijks danslessen gegeven door de allergrootste choreografen ter wereld. Het is de ultieme plek om te werken aan je skills. Als je er binnenkomt hangt heel het pand vol met portretten van alle grote artiesten die je maar kunt bedenken. Janet Jackson, Madonna, Justin Timberlake, Michael Jackson, P. Diddy, Mariah Carey noem maar op. Allemaal haalden zij bij Millennium hun dansers vandaan die tijdens de lessen werden gespot door de choreografen.

Het leuke van deze plek is dat je dus in contact komt met mensen die dezelfde interesses hebben als jijzelf. Japanners, Australiërs, Canadezen, Fransozen, Amerikanen, Duitsers, Engelsen, Chinezen, Russen werkelijk heel de wereld is hier vertegenwoordigd. Ook buiten de lessen trekt iedereen veel met elkaar op. Gisteren nog, gingen we met een hele groep in Tujunga Park volleyballen. Ik heb me doodgelachen. De meesten zouden zich beter met dansen bezig kunnen houden. Iedereen is hier ook zo sociaal. Het was een beetje wennen aan het begin. In Nederland sta ik bekend als een heel erg sociaal persoon, maar hier valt dat bijna in het niets.

Ook de bekende mensen hier zijn echt relaxed. Mensen waarderen het hier heel erg als je ergens goed in bent. Toen ik even aan het relaxen was tussen de wedstrijdjes kwam er een man naast me zitten. Ik dacht ‘hey, bekend gezicht’. We raakten aan de praat over van alles en nog wat. Op een gegeven moment stelden we ons aan elkaar voor en bleek hij Cris Judd te zijn, de ex-man en choreograaf van Jennifer Lopez. Toffe gast. Hij gaf me nog wat tips en kwam me nog even gedag zeggen voordat hij wegscheurde op z’n te erge Ducati motor. Een andere bekendheid die met ons aan het volleyballen was, was Robert Hoffman, de hoofdrolspeler uit de populaire dansfilm Step Up 2. Hij vond het tof wat ik allemaal meemaak en wenste me succes. Kortom, ik maak genoeg mee en ontmoet volop veel bijzondere en leuke mensen.

De komende tijd zal mijn leven compleet veranderen. Het is nu vooral belangrijk dat ik mijn workingvisa krijg en dat alle randzaken gefixed zijn (telefoonabonnement, bankrekeningnummer, kledingsponsor, huis etc.). Mijn manager is nu hier bij mij en er druk mee bezig. De zaken zien er goed uit voor me. Ik kan niet wachten om met iedereen te delen wat voor fantastische droom er voor mij in vervulling is gegaan. Maar het is nu vooral belangrijk dat ik me focus op mijn danstechnieken en hetgeen ik mee bezig ben. Het is allemaal zo snel gegaan en er komt een hoop op mij af. Wat ook heel erg tof is om te zien, is hoe mijn fans met me meeleven. Het doet me erg goed al die lieve mailtjes en berichtjes op Hyves en YouTube. Hopelijk kan ik jullie snel meer vertellen. Tjek mijn filmpjes op m’n persoonlijke YouTube pagina.

Greetz, Timor